Absit iniuria verbo

Chest artícol a l'è scricc in Lumbàrt, ortograféa orientàl unificàda.

Chèll articòl ché l'è adóma ü sbòss. Se vóter sì bù de mètega dént vergót de piö, preocüpès mia e próega. Issé de ìga ön'idéa de töcc i óter sbòss, ardì qé.

Chèlla us ché la gh'ha mia di foncc o i è tròp póche. Per piasér, zónta di fóncc a la us. Issé de ìga ön'idéa di ótre us senza fóncc, ardì ché.

Absit iniuria verbo l’è öna manéra de dì latìna che s'pöl tradüzela con la òia de ofènt la stàghe de luntà dal (mé) parlà. Chèsta manéra de dì la é zó da ön ótra manéra de dì che s’tróa ‘n del lìber IX, capìtul 19 del Ab urbe condita del Tito Livio, ‘ndo che s’lès absit invidia verbo che ‘l völ dì l’invìdia, la catiéria la stàghe de luntà dal (mé) parlà.
Absit iniuria verbo l’è dovràda de spès ach al plüràl ‘ndo che la diènta absit iniuria verbis e de sólet chèste dò manére de dì si a dóvra quando s'völ parlà ciàr e nèt de ergóta, ma s'gh'à pùra che a parlà fò di décc chèl che ghe scólta 'l pöde restàga mal.