Dialèt bergamàsch

Chèst artìcol a l'è scricc in Lombàrd, ortograféa bergamasca del Dücàt.

Bergamàsch ()
Oltre denominazion :
Parlada in :	'n de la pruìnsa de Bèrghem, in del teritòre cremasch e in di paìs de la Val San Martì.
Rejon :	Europa
Parlants :	sirca 700 méla
Ranking :
Classifegazion jenetega :	Indo-Europea Italica Rumanza Italo-Western Western Gallo-Iberica Gallo-Romaanz Gallo-Italic Lumbard Lombàrt orientàl Bergamàsch
status ofiçal
Lengua ofiçala de :
Regolad de :	Dücàt de Piassa Püntìda
codex de la lengua
ISO 639-1
ISO 639-2	roa
ISO 639-3
SIL	lmo
varda anca: lengua

Ol Bergamàsch l'è ü dialèt che l'è parlàt a Bèrghem e in de la sò pruìnsa. 'Nsèma a 'l bressà e a 'l cremàsch, a 'l fa part di dialècc orientài de 'l lumbàrd (oròbech). A l'è ü di piö cunussìcc fò de la regiù, 'nsèma col milanés.

Ol Bergamàsch a 'l gh'a ü gran nömer de varietà. A l'è stat dovràt da l'Ermanno Olmi cóme lèngua de la sò pelìcola del 1978, L'albero degli zoccoli.

Ol Bergamàsch a l'gh'a di orìgen antiche. Ü di prim esèmpe de Bergamàsch a 'l se tröa 'n del lìber del Dant Alighér, che 'n del sircà 'l volgàr italià pö bèl, a 'l gh'a scriìt issé di dialècc lumbàrcc:

	«[...] Mediolanenses atque Pergameos eorumque finitimos eruncemus, in quorum etiam improperium quendam cecinisse recolimus: "Enter l'ora del vesper/ciò fu del mes d'occhiover" (Tàmen i milanés, i bergamàsch e i sò isì, a derisiù d'i quai a'm regórda che ergü 'l gh'à facc sö öna cansù: "Enter l'ora del vesper/ciò fu del mes d'occhiover") »

^[1]

Chèsta l'è però dóma öna testimoniansa stòrega, che la gh'à gnà ü falì de valùr leterare o linguìstegh. Ol Dant Alighér de fati in del sò De Vulgari 'l gh'a pensàt bé de dì pèste e córegn de töte i maderlèngue e pò di persune che i a dovràcc: per esèmpe, a stà a chèl che 'l dis ol Dant, ol romà l'è la lèngua piö ergognusa de töte e chèi de Róma i è di miserabei, 'nvéce i sardi i è gnà di òmegn, ma di sömie e ghe n'è 'nfina a' per i fiorentì, che a sènt ol Dant, i è issé tat rembambìcc in de la sò stüpidità de pensà che ol fiorentì 'l sées la lèngua piö bèla.

'n del De Vulgari ol Dant 'l völ portà 'nacc l'idèa che gh'è dóma öna lèngua buna: chèla del Cino da Pistòia, del Guido, del Lapo e del sò amìs, amìs che l'è pròpe lü, ol Dant.

Esèmpe de bergamàsch leterare

	«[...] hec mulier id est la fomna et dicitur mulier, [...] hoc ignifer id est ol bernaz et dicitur ignifer [...]»

	«E fì senorzat da Peter e incalzat da Martì, [...] cola pena mal temprata no po fì bona letra. »
	(E. Zerbini, Note storiche sul dialetto bergamasco ex B. Belotti, op. cit. in note)

	«A nomo sia de Crist ol dì present Di des comandament alegrament I qua de de pader onnipotent A morsis per salvar la zent. E chi i des comandament observarà in vita eterna cum Xristo andarà [...] »
	(Ex B. Belotti, op.cit.)

	«...Se bé cognosse, che sto nost parlà bergamasch no s'convè a lodà la zét, gnè da fà pians, perché chi lès o sèt al gà fà pio tost gni vòia d'grignà...»
	(Giovanni Bressani, (1489-1560))

	«I armi, i fomni, i soldacc, quand che in amôr I andava d' Marz, af voi cuntà in sti vers, Che fü in dol tèp che con tancc furôr Al vign de za dol mar i Mor Pervers, Condücc dal re Gramant, so car signôr, Che voliva più Franza e l'univers E destrüz sech Re Carlo e i Paladì Per vendicà sò Pader Sarasì.»
	(Belotti. op. cit.)

	«Che per spiegass bé e spert, sciassegh e stagn a tate lengue ch'è montade in scagn, al Fiorentì, al Franses la nost lagh dà neuf per andà ai dès. [...] Mi per efett de ver amour, de stima, Lavori e pensi in prima A i mè compatriogg a i mè terèr; E dopo, se 'l men vansa, a i forestèr.»
	(ex Belotti, op. cit.)

	«Al vé vià quacc diàvoi chi gh'è mai Al segn de quel teribel orchesù. De pura 'l sa sgörlè i mür infernai. E serè fò Proserpina i balcù; I è röse e fiur, borasche e temporai, Tempeste e sömelèc, saete e tru, E a par de quel tremàs là zo de sot, L'è cöcagna balurda 'l teremòt.»
	(ex Belotti, op. cit.)

Gramàtica

Per saìn de piö, àrda l'artìcol Gramàtica bergamàsca.

Cóme töte i lèngue, anche 'l bergamàsch al gh'à di sò régole che i ègn de la tradissiù verbàl. Pò si gh'è di diferènse pesséne tra i zòne, ol sistéma de la gramàtica, la fonética, ol vocabolare i è istèss.

Ol bergamàsch l'è caraterisàt da l'afèresi, d'öna furma interogativa per ol vèrbo (an va; an vai?), e da 'l vìga ol vèrbo istèss per i tèrse persune (singolàr e plüràl) e per la prima persuna plüràl (de probàbel deriassiù germànica). Per desferensiài, al sa dóvra ü pronòm clìtico obligatòre intramès ol pronòm persunàl (mìa obligatòre) e 'l vèrbo, compàgn de 'l vèneto.

(lü) 'l laùra

(lé) la laùra

(nóter) a m' laùra

(lur) i laùra

(lü) 'l màia

(lé) la màia

(nóter) a m' màia

(lur) i màia

La negassiù (facia co l'avèrbe mìa) la va dòpo ol vèrbo, compàgn de 'l milanés e de l'emilià.

'ndomà laùre mìa

adès maie mìa

Fonética

Ol bergamàsch 'l gh'à öna fonética compagna a chèla di óter dialècc d'la Lombardéa.
Al gh'à di gröp de consonàncc che i gh'è mìa in de l'italià, cóme sg [zʤ] e s-c [sʧ]. Al s' pöl tròa al prensépe di paròle (s-cèt), 'n del mès (brös-cia), a la fì (mas-cc).

I vocài i è növ:

IPA	Descrissiù	Esèmpe
i	Anteriùr seràda mìa srotondàda	sich /sik/
e	Anteriùr semi-seràda mìa srotondàda	sét /set/
ɛ	Anteriùr semi-deèrta mìa srotondàda	sèch /sɛk/
a	Anteriùr deèrta mìa srotondàda	sach /sak/
o	Posteriùr semi-seràda srotondàda	sót /sot/
ɔ	Posteriùr semi-deèrta srotondàda	sòch /sɔk/
ø	Anteriùr semi-seràda srotondàda	sö /sø/
y	Anteriùr seràda srotondàda	mür /myr/
u	Posteriùr seràda srotondàda	mura /mura/

Ortograféa

Per saìn de piö, àrda i artìcoi Ortograféa del Dücat e Stòria de l'ortograféa lombarda.

Al dé de 'ncö in d'la proìncia l'è dovrada suertöt chèla del Dücàt de Piassa Püntìda^[2] (che l'organìsa ach di córs de dialèt^[3]). In del passàt però a n'è stàcia dovrada piö d'öna da i dièrs aütùr, e 'ncö gh'è ach la possibilità de dovrà öna di grafée pensade per tüt ol lombard.

Vocabulàre Bergamàsch-Italià

Vocabulàre Italià-Bergamàsch

Ol Francia Giambarini

El Paternoster in bergamàsch

Il Vangelo di S. Matteo volgarizzato in dialetto bergamasco

Pàder nòst che te sé in cél

a'l sìes santificàt ol tò nòm,

a'l végne 'l tò régn,

la sìes facia la tò olontà

cóme in cél, issé 'n tèra.

Daga 'ncö ol nòst pà de töcc i dé

e pàghega i nòscc débecc

cóme nóter m' ghi paga ai nòscc debitùr

faga mìa borlà in tentassiù,

ma sàlvega del mal. Àmen.

Fóncc

↑ Dant Ligher "DE VULGARI ELOQUENTIA" Lìber 1, capìtol XI (edissiù Garzanti)
↑ Per esèmpe, La Grammatica Bergamasca (del Umberto Zanetti), ol Dizionario italiano-bergamasco e 'l Dizionario bergamasco-italiano (del Carmelo Francia e del Emanuele Gambarini) i dóvra chèsta ortograféa.
↑ Due corsi di dialetto bergamasco per scoprire la tradizione linguistica

Bibliografìa

Bortolo Belotti. Storia di Bergamo e dei bergamaschi.
Umberto Zanetti, La grammatica bergamasca - Bergamo, Sestante, 2004. ISBN 88-87445-59-1.
"Dizionario italiano-bergamasco", compilato da Carmelo Francia e Emanuele Gambarini, Bergamo: Grafital, 2001.
"Dizionario bergamasco-italiano", compilato da Carmelo Francia e Emanuele Gambarini, Bergamo: Grafital, 2004.